Posts
 |
| Foto: .No |
Ik houd van kunst. Monumentale en intieme kunst. De bekende werken
van Mark Rothko zijn monumentaal. Vaak zijn ze erg groot, maar zelfs als ze
bescheiden van omvang zijn, lijken ze de toeschouwer al bij de eerste aanblik
te omvatten. Je kunt er als toeschouwer niet meer onderuit: hier hangt een werk
met een belangrijke boodschap en met een enorme zeggingskracht. De pijn van het
scheppen van deze werken is hevig voelbaar. Ander voorbeeld: als ik de zaal in
het Kröller-Müller binnenloop waar de vier uitgebloeide zonnebloemen van Van
Gogh hangen, dan ruik ik de scherpe zurige geur van uitgebloeide zonnebloemen.
Direct!
Maar er is ook kunst die zich veel geleidelijker opent. Waar
ik in eerste instantie weinig in zie en waar ik geduld en moeite moet opbrengen
om te worden toegelaten. Dat heb ik bijvoorbeeld bij de schilderijen van Herman
van Veen. Dit zijn meestal erg grote werken die op het eerste oog uitsluitend ‘decoratief’
zijn: bijna helemaal in één hoofdkleur, bijvoorbeeld oranjerood, met een vaag
reliëf van bruinzwart erin. Staat leuk bij die kobaltblauwe bank, joh! Maar als
ik echt contact maak met het schilderij, komt het geledeidelijk tot leven. En dan zitten er
opeens meerdere lagen met boodschappen voor me in. In een eerdere WoNo Magazine heb
ik eens beschreven wat een verpletterende indruk een paar pentekeningen van
Rembrandt op me maakten: eerst leek het alsof er verfrommelde velletjes lichtbruin
vetpapier aan de muur hingen. Bij nadere beschouwing zag ik dat de ‘kreukels’
inktlijntjes waren en toen ontvouwde zich opeens een Bijbels tafereel. En zo
doorleefd, dat het bijna ondraaglijk was.
 | |
| Foto: .No |
Hier moest ik aan denken toen ik de avond na het concert van
het Pink Floyd Project naar huis reed van een concert van ‘House of Cosy
Cushions’ in het middeleeuwse kerkje van Oostum. Een bijzonder intiem concert waarvoor
de band was teruggebracht tot twee mensen: kunstenaar, multi-instrumentalist en
componist/tekstschrijver Richard Bolhuis en violiste Saskia Meys.
Pink Floyd is
vanaf de eerste noot ‘out there’,terwijl de muziek van House of Cosy Cushions zich
geleidelijk voor je opent. En zeker die intieme setting van Oostum maakte dat
heel indrukwekkend duidelijk. En confronterend. Want er was geen ontsnappen meer
aan. Bij een groot concert ga je op in de massa. Als het je te veel wordt kun
je je aan het scheppingsproces onttrekken. Maar hier was maar een dozijn
toeschouwers en de creatie vond om ons heen plaats. We stonden er middenin.
Keken Saskia en Richard recht in de ogen. De scheppingspijn was voelbaar.
 |
| Foto: .No |
In en om het kerkje was het weer een feest van ‘Bolhuiskleuren’.
Stel je voor: het Groningse platteland, geen straatverlichting, geen verlichte
boerderijen in de buurt, dus bijna totale duisternis. En dan duikt op de wierde
het beeld op van een kerkje en een kerkhof in magenta! Kippenvel!
House of Cosy Cushions treedt ieder jaar een keer op in het
kerkje te Oostum. Richard wil dit graag intiem houden. Hij vindt het belangrijk
om te kunnen creëren wat hij wil creëren. En om zichzelf te voeden. Veel
publiek is leuk, maar niet het doel.
 |
| Foto:.No |
Maar euh… niet verder vertellen hoor, maar ik raad je aan er
de volgende keer bij te zijn!
.No
Geen opmerkingen:
Een reactie posten