HOUSE OF COSY CUSHIONS

INSTALLATIE ROOTS WITH NO END - RICHARD BOLHUIS – HOUSE OF COSY CUSHIONS

Synagoge Folkingestraat 60 Groningen
Vrijdag 31 maart 2017

Op de redactievergadering kreeg ik kaartjes in mijn handen gedrukt: ‘echt iets voor jou. Moet je naartoe!’  ‘Ja, maar… Groningen… en heb je mijn agenda gezien…’ probeerde ik nog...

Dus, na een zakelijke afspraak in Zwolle, die ik naar die dag verzet had ‘want dan ben ik al halverwege’, togen mevrouw .No en ik op 31 maart naar Groningen. Lekker gegeten en gezellig even door de hoerenbuurt gewandeld. In die hoerenbuurt waren we trouwens toch nog nèt iets minder de buitenbeentjes dan even later tussen het publiek in de Synagoge. 

Piercingvrij (na een uiterst bloedig incident met de douchedeur), tattooloos, met niet-fluorescerend kapsel en zonder Hipster-gezichtshearing en met een leeftijd van, laten we zeggen, ruim boven de 30 vielen we echt op tussen het publiek. Maar, wat hebben we genoten!

De Britse Nederlander Richard Bolhuis is een bijzonder veelzijdig kunstenaar en musicus. Het optreden in de Synagoge was niet alleen een concert, maar ook een installatie, waar op een bepaald moment het publiek onderdeel van werd.

De Synagoge in Groningen heeft een prachtig, kleurrijk interieur. De belichting voor de avond maakte het geheel nog kleurrijker. Het eerste dat opviel was een enorme video-installatie van Richard Bolhuis. De overwegende kleur magenta stoorde me aanvankelijk, maar in de loop van de avond werd ik er steeds meer naartoe getrokken. Aan het eind vond ik het schitterend.

Het concert was werkelijk uniek in vele opzichten. Het eerste wat opviel was dat Richard niets inkadert: het begin en het einde van het concert waren niet heel duidelijk gemarkeerd. Het ‘niets’ liep tamelijk organisch over in het concert en het concert ging aan het eind weer over in de installatie. Als publiek moesten we aan het eind nog nèt niet zelf een moment creëren om te applaudisseren. De individuele nummers hadden vaak geen duidelijk begin of einde, maar liepen nou ook weer niet heel vloeiend in elkaar over. Het in een andere stemming zetten van de gitaar markeerde vaak als enige de overgang naar een volgend nummer. Heel verwarrend, soms. Muzikanten liepen het podium op en af, afhankelijk van hun rol in de nummers en Richard liep van het ene naar het andere instrument. Het licht veranderde voortdurend, met ook weer lastig te herkennen overgangen.

En wat hebben we gehoord? Folk, hardrock, death-metal, punk, singer-songwriter, drone, Kraftwerk, ambient, soundscapes… En dat allemaal door elkaar heen. Hypnotiserend! Ook hier viel weer op hoe enorm veelzijdig Richard Bolhuis, ook als muzikant is. Al die verschillende instrumenten die hij bespeelt, al die muziekstijlen en hoe gemakkelijk hij overgaat van enorm intieme tweestemmige luisterliedjes met Carol Anne McGowan, naar de bijna hysterische keel- en kopstemklanken in de death-metal achtige stukken. En wat ook opvalt is hoe hij, met een pokerface en totale afwezigheid van theater, het publiek weet te ontroeren.

Alles bij elkaar zou een hele mooie – en lange- aflevering van Kairos kunnen zijn.

Richard heeft zich omgeven met een bijzonder talentvolle (gelegenheids?-) band. Ik was persoonlijk vooral erg onder de indruk van de drummer, de Ier Stephen Kiernan. Ik had hem graag wat meer solo los willen horen gaan. Heel bijzonder was het aanstrijken van de bekkens met een strijkstok en het feit dat hij meestal paukenmallets gebruikte in plaats van ‘gewone’ drumstokken. Erg indrukwekkend vond ik de dynamiek in zijn spel: hoe hij samen met Richard van de ene tel op de andere van teder naar explosief en weer terug kon gaan. Het voelde alsof hij die overgangen droeg. Ook zangeres Carol Anne McGowan maakte erg veel indruk, alhoewel zij meestal een dienende rol had. Gambiste Saskia Meijs opende het concert en zette met uiterst kwetsbaar spel de toon, maar speelde daarna toch meer op de achtergrond. Dat vond ik wel jammer. Ze had wat meer eigen ruimte verdiend. En tja, daarmee doe ik natuurlijk ‘zaagzinger’ en toetsenist Bastiaan Teeuwen ernstig te kort. Hij was helemaal op de achtergrond aanwezig.

Ik wil nog even speciaal de geluidsman (wiens naam ik helaas vergeten ben) een compliment maken. Het geluid was mooi in balans en vooral: niet te hard. Vanwege mijn hyperacusis heb ik standaard een setje oordopjes bij me. Die zijn de hele avond in mijn broekzak gebleven. Dat maak ik niet vaak mee!

Na het concert werden we door de gangen, galerijen en de toren van de Synagoge naar de binnenplaats geleid. In de toren begonnen me magische tekeningen op de muren en vloeren op te vallen, die zich deels vermengden met de bladders in het stucwerk. Die tekeningen regen zich geleidelijk aaneen tot een rivier van figuren op de vloer, die helemaal over de binnenplaats meanderde en ten slotte omhoog klotste tegen een muur. Daar op die muur liep de rivier in een draaikolk leeg in een eindeloos zwart gat, of eigenlijk meer een zon. En ook hier weer die magische kleur magenta! Ik was sprakeloos! Wat een trip, deze avond! Het was de reis zeker waard!

Luister de komende tijd naar Kairos. In de aflevering van 6 april hoor je al wat werk van House of cosy Cushions, maar er volgt vast meer! 

.No

Foto's: Astrid van der Meijs

House of Cosy Cushions speelde in de bezetting:
Richard Bolhuis - zang, gitaar, harmonium, organelle & harmonic whirlies;
Stephen Kiernan – drums;
Carol Anne McGowan – zang;
Saskia Meijs – viola;
Bastian Teeuwen - zingende zaag en keyboard.

Website: http://www.houseofcosycushions.com

Kijk ook eens op: https://www.youtube.com/watch?v=046l3pSy43I