Posts
De beer heeft gedanst. Er zijn drie fasen in het leven van
een muzikant, zo vertelde Fish aan het begin van het concert. De eerste fase is
het welbekende feesten, seks, drugs, drank en nachtclubs. In de tweede gaat het
in de tourbus alleen maar over de uitzet, het huis en de school voor de
kinderen. Fish zit inmiddels in de derde fase, waarin het gesprek onder
muzikanten zich concentreert op pijn in je rug, sleetse knieën, het vergelijken
van de medicijnen tegen die kwalen en de imposante buik je verplicht tot het
dragen van zwarte kleding. In het kader van de rug verklaarde hij voorafgaand
aan het concert geen coffeeshop te hebben bezocht, maar languit op de
masseurstafel te hebben gelegen, om een pijnstiller in zijn rug te krijgen. Het
resultaat mocht er zijn, volgens eigen zeggen ‘kon de beer weer dansen’.
 |
| Foto: HareD |
In eerste instantie was er maar één avond geboekt, maar toen
deze snel uitverkocht was werd deze avond ervoor gepland, die ook weer snel vol
was (net als de show in Melkweg op 30 november). Twee keer uitverkocht in De
Boerderij is slechts tweemaal 750 kaarten, dat heeft Fish wel anders
meegemaakt, zeker in zijn glorietijd als frontman van Marillion. Maar hij was
duidelijk verguld, hoewel hij het publiek in het begin wel een beetje stil vond
en zich afvroeg of de organisatie soms kartonnen poppetjes had neergezet. Maar
eerlijkheidshalve had hij dat wel een beetje aan zichzelf te danken. Hij begon
namelijk met een aantal liedjes uit zijn veel grotere oeuvre nadat hij
Marillion had verlaten, terwijl tijdens het concert de meest populaire
Marillion-plaat Misplaced Childhood integraal werd gespeeld, ter ere van het
dertig-jarig jubileum ervan. Het was
duidelijk dat de meeste mensen, waaronder schrijver dezes, daarop af waren
gekomen en het latere werk minder goed tot zich hadden genomen. Onbekende
nummers zorgen nu eenmaal voor een rustig begin.
 |
| Foto: HareD |
Maar dat nam niet weg dat Fish en zijn heel goede band er veel zin
in hadden. Het begin afwisselend rustig, maar ook fel politiek geëngageerd, met
monologen tussen de nummers, bijvoorbeeld over de politieke onrusten in het
Midden-Oosten en Noord-Afrika. Maar ook gewoon over voetbal en rugby. Toen uiteindelijk
Misplaced Childhood werd ingezet zat de sfeer er best goed in. De inderdaad
integrale uitvoering was subliem. Wereldnummers als Kayleigh, Lavender en Heart
of Lothian werden gespeeld alsof ze gisteren waren opgenomen. Zuiver, met
passie, en nog geen noot aan kracht ingeboet. Heerlijk! Twee korte, vrolijke
toegiften later was het gedaan, maar toen hadden de heren zo’n twee uur
gespeeld. En gedanst natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten