Pain is beauty. Chelsea Wolfe

Chelsea Wolfe wist me eind vorig jaar enorm te verrassen met Unknown Rooms: A Collection Of Acoustic Songs. Na het aardedonkere en bij vlagen bijna angstaanjagende Apokalypsis uit 2011, imponeerde de Amerikaanse muzikante op de als tussendoortje aangekondigde plaat met prachtige akoestische popsongs vol weemoed. Ik was een maand of tien geleden al bijzonder positief over de donkere en stemmige plaat van Chelsea Wolfe, maar sindsdien is Unknown Rooms: A Collection Of Acoustic Songs nog veel mooier en indrukwekkender geworden. Van mij had Chelsea Wolfe daarom best nog een akoestische plaat mogen maken, maar op het onlangs verschenen Pain Is Beauty keert de Amerikaanse terug naar het meer elektronische geluid van Apokalypsis. Ik ben inmiddels kennelijk gewend geraakt aan dit geluid, want Pain Is Beauty maakte direct bij eerste beluistering indruk. Ondanks het feit dat Pain Is Beauty elektronischer en voller klinkt dan zijn akoestische voorganger, is Chelsea Wolfe er in geslaagd om de intimiteit van deze voorganger te behouden. Pain Is Beauty past niet heel goed bij de nazomer van het moment, want dit is, net als alle andere platen van Chelsea Wolfe, een plaat die het beter doet bij maanlicht dan bij zonlicht. Pain Is Beauty is een donkere plaat met in veel tracks een sober maar zwaar aangezet geluid. Het is een geluid waarin de gothic stem van Chelsea Wolfe uitstekend gedijt en waarin de intimiteit van de vorige plaat behouden blijft door veel open ruimte toe te voegen aan het muzikale landschap van Chelsea Wolfe. Door de leegte en het vaak wat repeterende karakter van de muziek van Chelsea Wolfe heeft Pain Is Beauty een bijna hypnotiserende werking, iets dat nog eens versterkt wordt door de onderkoelde stem van Wolfe. Zonder Unknown Rooms: A Collection Of Acoustic Songs was ik waarschijnlijk nooit begonnen aan Pain Is Beauty en waarschijnlijk had ik de plaat zonder zijn voorganger ook veel minder kunnen waarderen. De songs waarin de wat zwaarder aangezette ritmes achterwege worden gelaten maken op mij de meeste indruk, maar ook de songs van het type dat ik op Apokalypsis nog typeerde als songs om bang van te worden, weten me nu te betoveren. Ruim 50 minuten Chelsea Wolfe is misschien wat veel van het goede, maar bij de juiste dosering maakt Chelsea Wolfe op Pain Is Beauty flink wat indruk. Misschien net wat minder dan op de akoestische voorganger, maar dat ligt meer aan mijn voorkeur voor singer-songwriters dan aan de kwaliteit van de muziek van Chelsea Wolfe. Een waarschuwing is wel op zijn plaats. Met deze plaat uit de speakers wordt de zon van het moment verdreven door pikzwarte wolken en maakt de zachte streling van de zon plaats voor een stekende pijn. Onderga het en concludeer: Pain Is Beauty.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'The warden' luisteren