Posts
You can listen to 'Jesus walking on the water' here
and 'Hallowed ground' here.
De band stond op een
hoek te spelen. Onder een luifel, zodat de klanken beter te horen waren in de
drukke winkelstraat. Een trio. Basdrum, snare en cymbaal, staande bas en een
zanger met elektrische gitaar. Er kwam flink wat herrie onder de luifel
vandaan, maar het beviel het winkelende publiek, want zij bleef in grote
getalen staan. “Het zijn net de Stray Cats”, kon je een man horen zeggen. “Net zo
veel opwinding, maar dan toch net anders. Die teksten. Voor zover ik het
versta, is het allemaal hel en verdoemenis. “Starting to make plans to
kill my own kind? WTF”. Zijn vrouw
knikte. Zij verstond ook zoiets raars. Maar er was iets waardoor zij bleef
kijken. Totaal gebiologeerd. “Remember that God saves”, hoorde zij nu zingen en
ondertussen leek het erop dat de zanger zijn eigen kinderen ging ombrengen. De
rillingen liepen over haar rug. Er was iets obsessiefs aan de zanger, zijn ogen
leken wel uit te puilen. De lange lok op zijn voorhoofd zwiepte woest op en
neer, schuim vloog van zijn lippen. Dit zijn geen Nederlanders, dacht zij. Dit
soort waanzin gecombineerd met religie zag zij wel eens op tv. Amerika, ergens
anders komt dit niet voor. Mensen die zingend en zwaaiend door de kerk lopen.
Extase, is dat het woord niet? Ze zien er dan wel gelukkig uit. Dat is hier wel
anders. Al die stijfheid en ondergang. Reddeloos verloren. Daar zingen de
mensen zich rechtstreeks de hemel in. Dat is toch veel mooier. Maar ja, dat kan
hier toch niet. Past niet bij ons nuchtere slag hier in Nederland. Ik zie mij
al staan, ik moet er niet aan denken. Wat zingt hij nu? “Jesus walking on the
water, sweet Jesus walking in the sky”? Wat nu weer? Opnieuw viel het contrast
haar op tussen de twee op de achtergrond. Die stonden gewoon te spelen. Wel de
contrabas soms stoer ronddraaiend of er net zoals die Stray Cat er even op gaan
staan en doorspelen, hè. Maar die zanger, die was bezig een aantal demonen af
te schudden. Gebiologeerd bleef zij staan kijken, haar man af en toe
aanstotend. Na het nummer over Jesus pakte de drummer een hoed op en begon
langs de mensen te lopen om geld op te halen.
Ondertussen
plaatste de zanger zijn gitaar op een standaard en liep terug naar de microfoon.
“The prophet is a fool and the spiritual man is mad”, klonk het over de
straathoek heen. Wat gaat er nu komen?, zag je de mensen denken. Daarna een
woord wat zij niet verstond, maar wel dat er sprake was van “great hatred’. We
krijgen een preek, dacht ze, maar er was iets waardoor niemand weg liep. “Nu
komt de tijd van de afrekening, het einde der tijde komt nabij. Want waar gaat
u zijn als de bommen vallen en uw bestaan wordt bedreigd als nooit voorheen?”
De man zwaaide woest met zijn arm boven zijn hoofd. Wie wees hij aan? Alles en
iedereen leek het. Niemand en niets werd uitgezonderd. Opnieuw liep er een
rilling over haar rug. Het lijkt wel een profeet, zo een uit het Oude
Testament, waar vroeger op school en in de kerk over werd verteld. “Ik zie de
bommen vallen als ze naar beneden komen. Iedereen kijkt rond, rent, zoekend
naar een schuilplaats, die niet meer te vinden is”. De man kijkt haar aan,
rechtstreeks in haar ogen, alsof hij een speciale boodschap heeft voor haar
alleen. Wat wil hij van me? Onbewust laat ze de arm van haar man los. Ik ben
alleen en weet niet waar te gaan. Hij wel, hij daar achter de microfoon straalt
uit dat hij het wel weet. Wat zegt hij nu? “Ik ben veilig, want ik sta op wat
gezegende grond moet zijn”. Zij krijgt
een gevoel alsof er maar een persoon op aarde is die haar nog kan redden en dat
die daar voor haar staat. Ze trekt haar tas met twee handen voor haar buik om
zich te beschermen tegen dit overweldigende gevoel dat haar overspoelt. Ja, ik
kan gered worden van het einde der tijden. “Want wat anderen ook beslist hebben
of zullen gaan beslissen. Ook al verbranden zij de lucht, de zon, de wolken,
mijn ziel bevindt zich in gezegende grond”.
Ondertussen kwam
de man met de hoed langs. Ze knipte haar tas open en pakte haar portemonnee.
Wat moet ik geven? Mijn ziel wordt gered. Hoeveel is dat waard? Jan keek naar
haar. Wat doet ze nu, dacht hij? Hij zag haar een briefje van 25 uit haar
portemonnee pakken. Is ze gek geworden? Een scène wilde hij niet maken, want
iedereen zou dat direct zien. Het is beter om dat thuis pas te bespreken. Ze
stopte het briefje in de hoed en de man keek haar dankbaar aan. Het viel haar
op dat er al best veel geld in de hoed zat. Blijkbaar waren meer mensen geraakt
door het woord en de muziek.
“Vergelding zal
uw deel zijn. Als de profeet de netten van vogelvangers op zijn al zijn wegen
vindt, zal uw zilver tot distels vergaan. Maar mijn hoop is er een die niet is
af te breken, ook zie ik dat angst de overhand neemt. Mijn hoop is mijn schat
en die stop ik diep weg in gezegende grond”.
Ondertussen had zij haar portemonnee dicht geknipt en weg gestopt in
haar tas, die ze opnieuw stevig tegen haar borst drukte. Ik moet meer weten van
deze man, dacht zij. Na afloop ga ik met hem praten. Ook al is mijn Engels niet
goed genoeg, ik zal mij verstaanbaar maken.
De drummer nam
weer plaats achter zijn drumstel. “Zorg voor uw schat en zorg dat deze veilig
is. Alleen dat zal u redden”, zei de zanger. De drummer zette weer een nummer
in, na enige tijd gevolgd door de gitarist en bassist. Het publiek hield de
adem in. De wijsheid zal nu komen. In volle verwachting en devotie wachtte het
publiek op die straathoek in een heel gewone Nederlandse stad in 1985 op het
woord van de waarheid, van redding, van het al dat over hen uitgestort ging
worden. De vrouw trok haar hoofddoek, waaronder haar krulspelden zaten, recht,
zodat ze mooi gekruld op het feest kon verschijnen die avond. Het feest ter ere
van het 50 jarig huwelijk van oom Piet en tante Mia, de schatten. De spanning
werd om te snijden. Het intro naderde zijn einde.
Ja, daar komt het.
Hij doet zijn mond open. “I dig the black girls, o so much more than the
white girls”. De spanning op de
straathoek verdween in een keer. Alsof er een enorme ballon leeg liep. De vrouw
haakte haar arm weer in de arm van Jan en zei: “kom, we lopen verder”. Jan, die
zowaar, misschien wel tot zijn eigen verbazing, zijn heupen in beweging had
gezet op het aanstekelijke ritme, trok haar terug. “Wat nou, Ria. Het begint nu
net echt leuk te worden”. De nieuwe ruk aan zijn arm zei hem voldoende. Even
geen tegenspraak; dat zijn zo van die lessen die je geleerd hebt na bijna 25
jaar samen.
Glazu
Het verhaal is
geïnspireerd door het nummer van Violent Femmes, ‘Hallowed ground’ geschreven
door Gordon Gano van de elpee Hallowed ground. De andere nummer die worden
aangehaald ‘Country death song’, ‘Jesus walking on the water’ en “Black girls’
komen eveneens van deze elpee uit 1984. Het schijnt dat de groep deze plaat
zelf in de ban heeft gedaan. Hij was ook heel lang niet op cd te verkrijgen en
misschien nog steeds niet. Waarom weet ik niet, want het is een toonbeeld van
inspiratie en diepgang, ironie en religie en behoort al bijna 30 jaar tot een
van mijn favoriete platen.
Tekst ‘Hallowed ground’ van Gordon Gano. Het nummer begint met een Bijbelspreuk:
"the prophet is a fool, the spirtual man is mad,
For the multitude of thine inequity, and the great
hatred." (Hosea 9:7)
You can order Hallowed Ground here
Geen opmerkingen:
Een reactie posten