The old sound of music, vol. 1 & 2. The Hackensaw Boys

In de komende vijf weken spelen The Hackensaw Boys in twee blokken meerdere malen in Nederland, als onderdeel van een zeer uitgebreide Europese tour. Reden om extra aandacht aan deze fantastische band te besteden op WoNoBloG. De band liet bij uw recensent de rillingen meerdere malen over de rug lopen bij het eerste optreden dat hij van hen zag in 2005. Pure magie die avond in de Q-Bus te Leiden. Sinds het tweede concert daar werden een aantal leden bekenden. Als alles volgens planning gaat, volgt binnenkort een interview met de band op het blog en als laatste een recensie van het concert in de Q-Bus midden juni. Nu eerst een recensie van de twee EPs, die al weer enige tijd uit zijn en eerder verschenen in WoNo Magazine.

Twee E.P.s voor de prijs van één cd. Ook een manier om nieuw werk uit te brengen. Met een tussenpoos van een paar maanden werden de twee platen uitgebracht. Ik kocht ze echter in één keer bij het laatste concert dat ik van de mannen bijwoonde in 2011. Dit was een meer dan dampende ervaring in de bovenzaal van Paradiso. Band en publiek gingen er vol voor.

De mannen uit Charlotsville, VA, en verre omgeving tegenwoordig, zijn al vaak besproken in WoNo Magazine, maar debuteren vandaag op het blog. Na de twee meer dan prima platen ‘Keep it simple’ en ‘Love what you do’ viel de opvolger ‘Look out’ toch enigszins tegen. Ik vond het voor het eerst luisteren naar de EPs dan ook spannend. Zouden de mannen het niveau van de twee eerst genoemde platen kunnen hervinden, ondanks de vele wisselingen in de bezetting?

De basis van de muziek van The Hackensaw Boys is blue grass en country, maar dat is verre van het hele verhaal. Een vaak gelezen vergelijking is “blue grass meets The Ramones”. De wijze waarop de band zijn nummers aanpakt, maakt dat deze vergelijking wel hout snijdt. In de samenstelling van de band op de twee EPs schrijven vier mensen in de band nummers en door het verleden heen, de band wisselt nog al eens van samenstelling, zijn dat er nog meer. Ieder heeft zijn eigen stijl en instrument van voorkeur. Dat maakt dat de klankkleur van de nummers ook zeer kunnen verschillen. Viool of mandoline vooraan scheelt een heleboel. Het geeft de band als geheel een eigen klankkleur, die mij zeer aanspreekt.

Nu dus twee platen in één, 12 nieuwe nummers. De verwachtingen die ik heb van The Hackensaw Boys, lost de band volledig in. Er is gesleuteld aan het geluid. Zo is er in de meeste nummers drums te horen en soms een elektrische gitaar. Dit komt de variatie van de nummers nog meer ten goede. Misschien dat de band zo iets meer mainstream wordt, maar met de kwaliteit van de songs op dit hoge niveau, is dat geen probleem. Het gapende gat dat het vertrek van David Sickman achterliet op de cd ‘Look out’ is inmiddels opgevuld door zijn vervanger Ward Harrison, die een aantal prima melancholische songs heeft aangeleverd. ‘Restaurant girl’ is heel, heel erg mooi! Dat geldt ook voor 'Noon or midnight' overigens. De fiddle songs, denk ‘The devil went down to Georgia’ en je zit warm, van Ferd Moyse zorgen voor vrolijkheid. De band bouwt zijn ‘Can’t catch me’ verrassend, maar voor The Hackensaw Boys zeer karakteristiek, op. Een heel rustig, ingetogen, begin waarna het tempo omhooggaat en de drums voor het eerst die extra oomphf aan de muziek van de band geeft. En ja, het tempo kan nog hoger. Een specialiteit van de band. Live lijken ze dan heel erg op de originele Mazda 121 reclame zo wordt er op en neer bewogen. Rob Bullington levert met ‘Silver lining’ een mooi melancholische nummer aan, dat toch uptempo is, terwijl Jesse Fiske  met ‘On our own’ zichzelf als songwriter overtreft.

Zo is er afwisseling van lead zang, terwijl alle zes heren de backing verzorgen. Ook dit zorgt voor een afwisseling, die de plaat nog beter maakt. Wat kenmerkend voor blue grass is, zijn de beurtelingse solo’s van de verschillende instrumenten. Dat maakt de muziek heerlijk onvoorspelbaar. Als ik dan tot slot vaststel dat de band op The old sound of music 1 &2 ouderwets excelleert in zowel ballades als up tempo nummers, kan ik alleen maar constateren dat de band het opnieuw geflikt heeft. Mijn petje gaat heel diep af, heren. Wat een tweetal prachtige platen! Hulde.

Hier is een link naar de shows van de komende weken

Wo.

Zelf bijdragen aan WoNo Magazine's blog? Dat kan. Laat een berichtje achter en we nemen contact op.

Lid worden van WoNo Magazine? Nummer 12.2 komt er aan. Een berichtje aan ons is alles wat het kost.