Wrecking ball. Het botte aardappelschilmesje van Bruce

Wrecking Ball, oftewel sloopkogel, heet de nieuwe cd van Bruce Springsteen. Afgaande op de interviews en de recensies moest het een definitieve aanval op het establishment worden, met name de bankiers, die zich ten koste van de eerlijke en onschuldige Amerikaanse arbeider ongestraft konden en kunnen verrijken. Mij persoonlijk spreekt het allemaal niet aan, maar het is geen gek thema voor Springsteen, die zich in zijn lange carrière regelmatig tot spreekbuis van de Amerikaanse arbeider maakte. Een sloopkogel maakt natuurlijk veel lawaai in zijn destructieve slingerbaan. De luisteraar, in ieder geval deze luisteraar, verwachtte daarom een upbeat CD, met lekker veel harde rocksongs. Tja, dat viel dus vies tegen. Muzikaal gesproken komt de bejaarde rocker met niet veel meer dan een bot aardappelschilmesje, waarvan zelfs de meest slaperige bankier in het achterland van New Jersey niet zenuwachtig wordt.

Het openingsnummer, ‘We Take Care of Our Own’, is zo slecht nog niet, daar zit een spannende broeierigheid in en het refrein blijft lang in je hoofd hangen. Maar met het tweede nummer, ‘Easy Money’, pakt Bruce niet door. Het is vooral blije prairiefolk- en countrymuziek, met veel elektrische viool en banjo. Dat komt deels ook terug in ‘Shackled and Drawn’, waarvoor ook een leger aan achtergrondvocalen is ingehuurd, waardoor het meer een gezellig zondagochtend-meezingertje is geworden dan een scherpe protestsong.  Dat geldt dan weer niet voor ‘Jack of All Trades’, een langzaam, zwaarmoedig nummer, waarin de bankiers zelfs met de dood worden bedreigd (‘if I had me a gun /  i’d find the bastards / and shoot ‘em on sight). Persoonlijk vind ik dat Springsteen onwaardig. In ‘Death to My Hometown’ wordt het kapitalisme wederom aan de kaak gesteld, hetgeen toch potsierlijk overkomt voor een multimiljonair die zijn fortuin aan de vrije verkoop van muziekdragers en concertkaartjes heeft te danken. ‘This Depression’ is een vooral een mismoedig liefdeslied, met veel bas en drum.

Het titelnummer is gelukkig veel beter verteerbaar. Geen donkere doommuziek, maar vrolijke en meeslepende arrangementen, wat mij betreft een van de twee echt lekkere nummers op de CD. Helaas wordt het gevolgd door een liefdesniemandalletje getiteld ‘You’ve Got It’. ‘Rocky Ground’ is wel weer interessant. Het heeft een volledig religieuze tekst,dat zich in de muziek weerspiegelt door een gospelkoor. Het verrassende element is een rap-deel dat door gospelzangeres Michelle Moore wordt verzorgd en verdomd goed in het nummer is ingepast. Mevrouw Moore doet ook mee op ‘Land of Hope and Dreams’ het andere uptempo topnummer op deze CD waarvan de gemiddelde Spingsteen-fan blij zal worden. Het reguliere album eindigt met een al te blije terugkeer naar de banjo op ‘We are Alive’. Mijn ‘special edition’, overigens in een onhandig formaat dat niet in het CD-kastje past, heeft ook nog twee bonusnummers: ‘Swallowed Up (in the belly of the whale)’ en ‘American Land’. Het eerste stimuleert zelfmoordneigingen bij de meest stabiele en vrolijke persoonlijkheid en het tweede is weer ‘folk supreme’, maar op nog wel te verteren.

Het is vast geen toeval dat de wat mij betreft twee beste nummers, ‘Wrecking Ball’ en ‘Land of Hope and Dreams’ de enige en laatste nummers zijn waarop saxofonist en E Street Band-icoon Clarence Clemens meedoet. De vorig jaar overleden ‘Big Man’ maakt duidelijk dat zijn heengaan een groot muzikaal gemis is voor The Boss. Hij wordt door Bruce geëerd in het CD-boekje (ik behoor tot de rap kleiner wordende groep mensen die nog CD’s kopen), met een duidelijk goedbedoelde, maar ook ronduit pathetische tekst. Bijvoorbeeld door zinnen als …‘standing together we were badass, on any given night, on our turf, some of the baddest on the planet’, of ‘we kicked ass and remade the city, shaping it into the kind of place where our friendship would not be such an anomaly’ of ‘Clarence does not leave the E Street Band when he dies, he leaves when we die’. Ach, gutte gutte gut.

Maar een gemis is het zeker en ondanks de opgeklopte pers rond het album zijn Clemens’ laatste twee bijdragen voldoende reden voor iedere verstokte Springsteen-fan om de CD te kopen. Ik kijk uit naar Pinkpop 2012, waar ik speciaal voor Spingsteen naar toe ga. Maar laten we hopen dat hij in de twee uur die hij volgens Pinkpop-organisator Smeets gaat spelen vooral put uit zijn oudere werk.....

HareD