Posts
The Menzingers is
een viermans band uit Scranton, Pennsylvania. Ze maken muziek die zich laat
omschrijven als punkrock. Veel agressie, maar ook veel emotie en melodie. De
zang gaat nogal in de richting van emo. Uithalen van de gepijnigde ziel van Tom May.
Bij het luisteren merk ik, dat ik hier te oud voor begin te worden. ‘Ach
jongen, wacht nog een paar jaar en dan zal je zien dat alles wel mee valt’. Ik
kan er niets aan doen, maar die gedachte gaat toch meerdere keren door mijn
hoofd heen, bij het beluisteren van de zang. Het leidt me teveel af van de
muziek, die eigenlijk best lekker is. Stevig uptempo, met geregeld op het
juiste moment een break of tempowisseling. In ‘Mexican guitars’ gebeurt dat op
zijn best.
On the impossible past is het derde album van de band, na ‘A lesson in abuse of information technology’ uit 2007 en ‘Chamberlain waits van 2010. De nieuwe cd is een lichte stijlbreuk, meer gepijnigd. ‘Nice things’ komt dicht in de buurt van het oude werk. Strak en met een goed refrein voor in de concertzaal. Qua muziek komt The Menzingers dichtbij een band als Dropkick Murphies, zonder de doedelzakken e.d. en moest ik geregeld denken aan The Hold Steady. De kwaliteit van de nummers op On the impossible past doen zeker niet onder voor die op ‘Stay together’, mijn favoriete album van The Hold Steady. Er zit een zeker folk element in de plaat, die bij een iets intensere beluistering dan op het eerste gehoor, duidelijk naar voren komt. Misschien dat dat de boodschap van de plaat is: niets is wat het op het eerste gezicht lijkt. Bekijk de hoes maar eens goed, dan komt die boodschap ook door. (En van wie is die enorme hand?)
De opmerking die mij triggerde om naar On the impossbile past te gaan luisteren: “de eerste relevante punkpop release sinds een aantal jaren” is niet te onrechte gemaakt. ‘Casey’ is een anthem van formaat, waar The Menzingers de juiste snaar met gemak raken. Dat de band meer dan een trucje kent, blijkt uit de opbouw van ‘Freedom bridge’. Het tempo gaat omlaag en het nummer blijft boeien.
On the impossible past is uitgebracht op het legendarische Epitaph label van Brett Guruwitz. Vreemd genoeg hadden de twee eerdere albums daar iets beter gepast, dan deze. Toch, al met al concludeer ik dat dit een prima album is, dat voor mij een paar jaar te laat lijkt te komen. Degenen die nog vol gaan voor dit soort muziek, weten genoeg, want zij gaan zich niet bekocht voelen. Vergeet niet dan ook even de eerdere twee platen mee te nemen, die ik overigens tegelijk met On the impossible past heb leren kennen. Ik merk dat het vergelijken zo iets eerlijker is. De band maakt een ontwikkeling door, die de vier mannen beslist verder kan brengen dan een gemiddeld punkrock bandje. Het maakt mij benieuwd naar hun volgende stap.
Wo.
On the impossible past is het derde album van de band, na ‘A lesson in abuse of information technology’ uit 2007 en ‘Chamberlain waits van 2010. De nieuwe cd is een lichte stijlbreuk, meer gepijnigd. ‘Nice things’ komt dicht in de buurt van het oude werk. Strak en met een goed refrein voor in de concertzaal. Qua muziek komt The Menzingers dichtbij een band als Dropkick Murphies, zonder de doedelzakken e.d. en moest ik geregeld denken aan The Hold Steady. De kwaliteit van de nummers op On the impossible past doen zeker niet onder voor die op ‘Stay together’, mijn favoriete album van The Hold Steady. Er zit een zeker folk element in de plaat, die bij een iets intensere beluistering dan op het eerste gehoor, duidelijk naar voren komt. Misschien dat dat de boodschap van de plaat is: niets is wat het op het eerste gezicht lijkt. Bekijk de hoes maar eens goed, dan komt die boodschap ook door. (En van wie is die enorme hand?)
De opmerking die mij triggerde om naar On the impossbile past te gaan luisteren: “de eerste relevante punkpop release sinds een aantal jaren” is niet te onrechte gemaakt. ‘Casey’ is een anthem van formaat, waar The Menzingers de juiste snaar met gemak raken. Dat de band meer dan een trucje kent, blijkt uit de opbouw van ‘Freedom bridge’. Het tempo gaat omlaag en het nummer blijft boeien.
On the impossible past is uitgebracht op het legendarische Epitaph label van Brett Guruwitz. Vreemd genoeg hadden de twee eerdere albums daar iets beter gepast, dan deze. Toch, al met al concludeer ik dat dit een prima album is, dat voor mij een paar jaar te laat lijkt te komen. Degenen die nog vol gaan voor dit soort muziek, weten genoeg, want zij gaan zich niet bekocht voelen. Vergeet niet dan ook even de eerdere twee platen mee te nemen, die ik overigens tegelijk met On the impossible past heb leren kennen. Ik merk dat het vergelijken zo iets eerlijker is. De band maakt een ontwikkeling door, die de vier mannen beslist verder kan brengen dan een gemiddeld punkrock bandje. Het maakt mij benieuwd naar hun volgende stap.
Wo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten