Morning comes again. The Fudge

Hier is een plaat die ik te laat ontdekte voor mijn jaarlijstje van 2011. Daar had hij zeker een plaats gekregen. Wat een energie, spelplezier en –kunde! De nummers schieten werkelijk alle kanten uit. De totale gekte van System of a Down ligt maar millimeters weg, maar de melodieuze sterkte van deze Amerikaanse band, met name op Mezmerize, haalt The Fudge moeiteloos. Luister maar eens naar ‘Behind the wall’. Het orgel draagt het bijna waanzinnige tussenstuk en laat het nummer naar ongekende hoogten stijgen. Magnetic rock noemt de band het zelf op haar website: "luid, strak en prima om op te dansen". Ze beluisterend, klopt dit helemaal.

Qua zangcapriolen redt Midas Treub het niet bij de voorman van SoaD Serj Tankian, maar dat is aan de andere kant wel zo rustgevend. Tankian is een stemkunstenaar, wiens stem zich bovendien vermengt met de gekte in de stem van gitarist Daron Malakian. Treub, die qua stem meer naar Malakian neigt, moet het grotendeels alleen dragen, maar kwijt zich prima van deze taak.

Daarmee is de basis van dit album duidelijk aangegeven: metal. Degenen die mij door de jaren heen hebben gevolgd in WoNo Magazine, weten dat dit niet het genre is waar ik warm voor loop. Voor The Fudge dus wel. De band weet in de verschillende nummers allerlei invloeden te verwerken, die lopen van oosterse melodieën, ballades, grote gebaren in de popmuziek, een stevig portie rock, tempo- en sfeerwisselingen tot über melodieën. Ik kan Morning comes again dan ook heerlijk hard aanzetten en moet mijzelf bijhoorlijk in de hand houden om niet heel hard mee te gaan zingen en springen. Neem de waanzinnige orgelriff waarmee ‘Behind the wall’ van start gaat, de vertragende gitaarsolo in 'Go away', de overgangen en ska on speed ritme van '2nd of March' of het huppelritme van ‘Insane’. Zit maar eens stil.

Het voert te ver om The Fudge af te doen als een copycat. Daarvoor is de kwaliteit van Morning comes again gewoon te hoog. De band musiceert zo goed en strak, dat hier voldoende sprake is van een eigen smoel. Als u het zichzelf toestaat om door deze Haagse jongens meegevoerd te worden op de golven van hun muziek, dan garandeer ik u drie kwartier van prima vermaak. U gaat overdonderd worden. Vergelijk het met een achtbaan in het donker. Het gaat er om dat u zich niet af laat schrikken door de eerste indruk: wat een bak herrie. Als u daar achter kunt kijken, komt het goed. Ik vergelijk het altijd met de eerste keer dat ik ‘Chop Suey’ van SoaD hoorde. WTF!? Ik ken meerdere mensen die dat inmiddels een erg goed nummer vinden, die zich allemaal kapot schrokken bij eerste beluistering. The Fudge verdient deze aandacht ook, want ze hebben een uitzonderlijk goede plaat gemaakt. Dit debuut is al met al zeer veel belovend. Origineel, nee, maar kwaliteit in overvloedige mate. Bij gelegenheid gaat dit live uitgecheckt worden en wel op 8 maart in het Paard van Troje in Den Haag. Het relaas valt ook hier te lezen. The Fudge heeft de belofte van een groot feest in zich. Zegt het voort!

Wo.